Wat niet veel mensen weten, is dat ik altijd ontzettend onzeker was, vooral voor de camera. Als iemand de lens op me richtte, voelde ik me meteen ongemakkelijk. Ik kroop weg, keek weg, en wilde het liefst verdwijnen. De camera voelde als een spiegel die ik niet wilde zien.

Fotografie werd uiteindelijk voor mij meer dan alleen een manier om momenten vast te leggen. Het werd een manier om mezelf te ontdekken. Door mijn lens begon ik stil te staan bij de mooie dingen in het leven, de momenten die ik altijd had gemist. Langzaamaan begon ik meer van mezelf te houden en leerde ik te kijken naar de persoon die ik werkelijk was, niet de onzekerheden die ik altijd had gevoeld.

Die reis naar zelfacceptatie is precies waarom ik zo gepassioneerd ben over het begeleiden van anderen voor de camera. Ik wil dat jij je net zo comfortabel en zelfverzekerd voelt als ik nu doe.

Geen stress, geen ongemakkelijke poses – gewoon jij, in je mooiste, meest echte vorm. En dat is wat ik graag voor je vastleg. Een moment waar je trots op kunt zijn, een herinnering die je voor altijd kunt koesteren.

Want ook jij verdient het om je geweldig te voelen,
voor de camera en daarbuiten.